നൊസ്റ്റാള്‍ജിയ

“ഭാര്യക്ക് കുറച്ചു മുല്ലപൂവും കൂടെ വാങ്ങിച്ചുകൂടായിരുന്നോ?” അമ്മൂമ്മയുടെ ചോദ്യം.

ഓണത്തിന് കൊല്ലത്തേക്കുള്ള വഴിയില്‍ കുറച്ചു പൂവ് വാങ്ങിക്കാന്‍ നിര്‍ത്തിയതാ. ചക്കിക്ക് ഒരു കൊച്ചു പൂക്കളം ഇടാന്‍. ആദ്യമൊക്കെ ആ പറമ്പിലെ ചെമ്പരത്തിയും, ഗന്ധരാജനും, പാലയും, കനകാംബരവും ഒക്കെ വച്ച് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തു. തുമ്പയും, മുല്ലയും, തെറ്റിയും ഒക്കെ ഇപ്പൊ കാണാന്‍ പോലും കിട്ടാറില്ല. പിന്നെ കഴിഞ്ഞ ഒന്ന് രണ്ടു വര്‍ഷമായി, കുറച്ചു അരളിയും, ജമന്തിയും, വാടാമല്ലിയും വാങ്ങിച്ചു കുറച്ചു കൂടെ ഭംഗിയാക്കി.

“ഭാര്യ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ”

“അത് പറയണോ. പറയാതെ വാങ്ങിച്ചു കൊടുക്കുമ്പോഴല്ലെ സന്തോഷമാവൂ.”

“അപ്പൂപ്പന്‍ ചെയ്യുമായിരുന്നോ”

“അപ്പൂപ്പന് പൂവ് വാങ്ങിക്കാനേ അറിയില്ലായിരുന്നു.”

“അല്ലേലും ഇത് പോലുള്ള മനുഷ്യരെ മക്കള്‍ക്ക്‌ കൊള്ളാം, ഭാര്യമാര്‍ക്കാ പ്രയോജനം ഇല്ലാത്തത്” എന്നായി പ്രസ്തുത ഭാര്യ.

പിന്നെ അമ്മൂമ്മ അടുത്ത കഥകളുടെ കെട്ടഴിച്ചു. അപ്പൂപ്പന് മക്കളെന്നു വച്ചാല്‍ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു, കൊച്ചുമക്കളെ അതിനെക്കാളും. കൊച്ചു മക്കളെ എന്നും കാണണമായിരുന്നു. അപ്പൂപ്പന്‍റെ ഷര്‍ട്ടുകളെ കുറിച്ചും, കൊച്ചുമോളുടെ (അമ്മൂമ്മയുടെ മൂന്നാമത്തെ മോള്‍, ഇപ്പൊ റിട്ടയര്‍ ആയി, എന്നാലും ഇപ്പോഴും കൊച്ചു മോളാ) കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന അഗ്രഹാരത്തിലെ കുട്ടിയുടെ വീട്ടില്‍ എന്നും മുല്ലപ്പൂ കൊണ്ട് വരുന്നതും... അങ്ങനെ, അങ്ങനെ പോയി കഥകള്‍..   

ഇനി ഒരു തരത്തിലും ആവര്‍ത്തിക്കാന്‍ വഴിയില്ലാത്ത ഒരു കാലത്തെ കുറിച്ച്, അത്ര മേല്‍ മാറിയിരിക്കുന്നു ഞങ്ങളുടെ ഇപ്പോഴത്തെ ലോകം. മലയാളി ഇത്രേം നൊസ്റ്റാള്‍ജിക്ക് ആവുന്നത് ഇത് കൊണ്ടാവും. 

hope

“Whatever happens, happens for good.” – maybe not. Whatever happens, just happens. What happens next need not compensate for it, or it may not be logically connected. It is all random. So the next event could be related or unrelated. It could be good or bad. Or most likely it could be neither. It just happens. Take a hit or enjoy the feeling and move on.

“Don’t worry about others getting rewarded while you are suffering. God is preparing something super special since you are his special friend. It is just getting delayed the preparation time is more for the special one.” – good one. Keeps you on the lookout for a bumper prize that is waiting down the road if you keep struggling through it.

“There is light at the end of the tunnel.” – make a light if you can, if you are able to muster the energy and courage, otherwise forget it.

“Winning doesn’t matter, being first is not the goal, competing is what is important” – BS. World remembers the winners only, they get all the rewards, also-rans are forgotten.

“When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it.” – biggest con, its author rewarded nicely for it.

Hope is the wonder drug that prolongs most lives.

PS: in a bottle half empty mood. It will be ok tomorrow, when I wake up ready to change the world, believing that grown up people can be made to change and see reason, that whatever I do makes an iota of difference to someone and my latest idea is worth a shot. 

സ്വപ്നം

കുറച്ചു നീളവും വീതിയും ഉള്ള ഒരു വരാന്ത ഉള്ള ഒരു വീട്. മുറ്റത്ത്‌ പടര്‍ന്നു പന്തലിച്ചു കിടക്കുന്ന ചെടികളും മരങ്ങളും. തണുത്ത കാറ്റ്, മഴ പെയ്യാന്‍ പോകുന്നത് പോലെ. ചിലപ്പോ ചാറുന്നുമുണ്ടാകും. അപ്പൂപ്പന്‍റെ പഴയ ചാരുകസേരയില്‍ ഇതൊക്കെ നോക്കി കിടക്കണം. കയ്യില്‍ ഒരു ചൂട് കട്ടന്‍ ചായ, നല്ല ഒരു ബുക്കും. വേണമെങ്കില്‍ ബാക്ക്ഗൌണ്ടില്‍ ഇഷ്ടമുള്ള കുറച്ചു പാട്ടും ആയിക്കോട്ടെ. വേറെ ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല, ആലോചിക്കാനില്ല, എവിടെയും പോകാനില്ല, ആരെയും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുമില്ല. കുറച്ചു വായിക്കുക, ആ എഴുത്തിന്റെ ജീനിയസ് അയവിറക്കുക, തീര്‍ന്നു പോകാതിരിക്കാന്‍. അങ്ങനെ ഒരു സുഖ സുഷുപ്തിയില്‍ ആണ്ടു പോകുക, നല്ല എന്തേലും സ്വപ്നം കാണുക.

ഇനി ഉണരണോ?

മലയാളമെഴുത്ത്

ബ്ലോഗ്‌ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് 12 വര്‍ഷത്തില്‍ കൂടുതലാകുന്നു. (ഒരു വ്യാഴവട്ടം ആയി എന്ന് പറയാമായിരുന്നു). ഇപ്പൊ എന്തേ മലയാളത്തില്‍ എഴുതാനുള്ള പൂതി എന്ന് ഞാനും ആലോചിക്കാതിരുന്നില്ല. എന്തോ, വേരുകളിലെക്കുള്ള ഒരു മടങ്ങി പോക്ക് പോലെ.

കോളേജില്‍ വച്ച് ഇംഗ്ലീഷ് പള്‍പ്പ് ഫിക്ക്ഷന്‍ ആണ് വായിക്കുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ, ഒരു തനി നാടന്‍ മലയാളി കളിയാക്കിയത് ഓര്‍മ ഉണ്ട്. അന്നൊന്നും തിരിച്ച് പറഞ്ഞില്ല. പിന്നിങ്ങോട്ട് 10-15 കൊല്ലവും ഇംഗ്ലീഷ് തന്നെയായിരുന്നു വായന. കുറച്ചു മനപൂര്‍വവും, കുറച്ചു അല്ലാതെയും. 10 വര്‍ഷത്തോളം കേരളത്തിന്‌ പുറത്തായിരുന്നു, ഫിക്ക്ഷന്‍ ഏറെക്കുറെ നിര്‍ത്തി നോണ്‍ ഫിക്ക്ഷനിലേക്ക് കേറി. ഫിക്ക്ഷനില്‍ വേസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ സമയമില്ല എന്നതായിരുന്നു ന്യായം. അങ്ങനെ വേസ്റ്റ് ചെയ്യാതെ മിച്ചം പിടിച്ച സമയം കൊണ്ടോ, വായിച്ച നോണ്‍ ഫിക്ക്ഷനില്‍ നിന്നുള്ള അറിവ് കൊണ്ടോ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തു എന്നല്ല, എങ്കിലും.

ഞാന്‍ മലയാളം മീഡിയം ആണ് പഠിച്ചത്, പത്തു വരെ, സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളില്‍. തിരുവനന്തപുരം പബ്ലിക്‌ ലൈബ്രറിയുടെ മലയാളം സെക്ഷന്‍ ഒരു വിധം തൂത്ത് തുടച്ചു. ചുവന്ന ചട്ടയിട്ട, പൊടി പിടിച്ച പുസ്തകങ്ങളും, ഇരുണ്ട ഒഴിഞ്ഞ ആ ഹാളും. അവിടുന്ന് തര്‍ജിമയിലേക്ക് കേറി. കേരളം ആയതു കാരണം, റഷ്യന്‍ പുസ്തകങ്ങളുടെ തര്‍ജിമ ധാരാളം ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് വേറെ ഒരു ലോകം തുറന്ന് തന്നു. മലയാളത്തില്‍ പരിചിതമായ ദുരിത കഥകളില്‍ നിന്ന് വേറെ ഒരു ലോകത്തിലേക്ക്. അവരുടെ ദുരിതങ്ങള്‍ പോലും എന്തു കൊണ്ടോ അത്ര വിഷമിപ്പിച്ചില്ല. മലയാളം സെക്ഷന്‍റെ മുന്നേ ആണ് ഇംഗ്ലീഷ്. കുറച്ചു കൂടെ വെളിച്ചമുണ്ട്. കുറച്ചു കൂടെ പുതിയ, കവര്‍ ഉള്ള പുസ്തകങ്ങള്‍. പിന്നെ അങ്ങോട്ടായി. അതും മടുത്തപ്പോ, കൈയിലെ ചുരുക്കം ബാക്കി ഉള്ള കാശുകൊണ്ട് കൊടുത്ത് ഏലൂര്‍ ലൈബ്രറിയില്‍ നിന്ന് പത്തു ശതമാനം വാടകയ്ക്ക് വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ ഉള്ളകാശിനു ബുക്കും എടുത്തു, ബസ്‌ ടിക്കെറ്റിനു ബാക്കി ഇല്ലാതെ സ്ടാച്യു മുതല്‍ കുമാരപുരത്തെ വീട് വരെ നടന്ന ദിവസങ്ങളും ഉണ്ട്. ഇതിനിടക്ക്‌ അയല്‍വക്കത്തുള്ള രണ്ടു മൂന്ന് ടീച്ചര്‍മാരുടെ കളക്ഷന്‍ മുഴുവന്‍ തീര്‍ത്തു. കൈയില്‍ കിട്ടുന്നതെന്തും.

മലയാളത്തില്‍ നിന്നും പള്‍പ്പിലേക്ക് പോയത് രക്ഷപെടാന്‍ ആകണം. ചിരപരിചിതമായ ജീവിതവും, ആളുകളേയും വിട്ടു പോകാനുള്ള ശ്രമം. അങ്ങനെ പിന്നെ പത്തു വര്‍ഷം പുറത്ത്. ജാഡ എന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും, മലയാളത്തില്‍ ആലോചിച്ചു ഇംഗ്ലീഷില്‍ ട്രാന്‍സ്ലേറ്റ് ചെയ്തു സംസാരിച്ചിരുന്ന, ക്യാമ്പസ്‌ ഇന്റര്‍വ്യൂവിനു രണ്ടു മൂന്ന് മാസം മുന്നേ അന്നത്തെ സന്തതസഹചാരിയോട് ഇംഗ്ലീഷ് മടിച്ചു മടിച്ചു പറഞ്ഞു പഠിച്ച ഞാന്‍, എപ്പോഴോ ഏതു ഭാഷയിലാണ് ചിന്തിക്കുന്നത് എന്ന് ഒരു നിമിഷം ആലോചിക്കേണ്ട സ്ഥിതിയായി.

പിന്നെപ്പോഴോ നൊസ്റ്റാള്‍ജിയ കേരളത്തിലേക്ക് പിടിച്ചു വലിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. മോള്‍ക്ക്‌ മൂന്ന് വയസ്സ് ആയപ്പോ അങ്ങനെ തിരിച്ചു വന്നു. പിന്നെ ഇപ്പൊ അടുത്താണ് വീണ്ടും മലയാളത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയത്‌ - അനിയത്തിയുടെ കളക്ഷനിലൂടെ. ബുക്ക്‌ ഫെസ്ടിവലുകളില്‍ പോകുമ്പോ മലയാളം ഭാഗത്തോട് അടുത്തില്ല – നൂറു കണക്കിന് പുസ്തകങ്ങളില്‍ ഏതാ നല്ലതെന്ന് അറിയാത്തത് കൊണ്ട്. ഇതിനിടക്ക്‌ മലയാളം ബ്ലോഗിലൂടെയും, ഇപ്പൊ ഫേസ്ബുക്കിലും പടര്‍ന്നു പന്തലിച്ചത് ഞാന്‍ കണ്ടില്ല.

ഫേസ്ബുക്കില്‍ നിന്ന് ഒരു പാടു കാലം മാറി നിന്നു, ഒന്നര കൊല്ലം മുന്‍പ് വരെ മൊബൈലില്‍ data connection ഇല്ലായിരുന്നു. അത് കിട്ടിയതും, ഈ സോഷ്യല്‍ മീഡിയയില്‍ കാലു വച്ചതും ഇപ്പൊ ഒരു ദുശകുനം പോലെ തോന്നുന്നു. മനം മടുത്തു ഇടക്കിടക്ക് മാറി നിന്നു. പിന്നെയും തുടങ്ങിയത് ഈ അടുത്ത ഇലക്ഷന്‍ കാലത്താണ്. ഒന്ന് നോക്കിയാല്‍, മലയാളത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല എഴുത്തുകാര്‍ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാര്‍ ആണെന്ന് തോന്നും. അതോ നന്നായി എഴുതാന്‍ അറിയുന്ന, നല്ല ക്രിയെടീവ് ആയ ആള്‍ക്കാര്‍, മനുഷ്യനെയും വികാരവിചാരങ്ങളെയും മനസ്സിലാക്കുന്നതു കൊണ്ട് സ്വാഭാവികമായും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ ആകുന്നതാണോ? ലെഫ്റ്റ് vs റൈറ്റ് എന്നത് അടിസ്ഥാനപരമായി ആള്‍ക്കാര്‍ക്ക് സംഭവിക്കുന്ന ഒന്നാണോ എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്. അതിനെ പറ്റി പിന്നെ. എന്തായാലും പറഞ്ഞു വന്നത്, ഇലക്ഷന്‍ കുറെ നല്ല എഴുത്തുകാരെ കാണിച്ചു തന്നു. പിന്നെ ഒരാളില്‍ കൂടെ അടുത്ത ആളെ അറിഞ്ഞു കുറെ എഴുത്തുകാരെ ഫോളോ ചെയ്തു, ഫോട്ടോ മാത്രം ഷെയര്‍ ചെയ്യുന്ന ഫ്രണ്ട്സിനെ അണ്‍ഫോളോയും. ഇപ്പൊ എഫ്ബി എന്നു പറയുന്നത് ഒരു ബ്ലോഗ്‌ റീഡര്‍ പോലെ ആയി.

മലയാളികളെ പോലെ ക്രിയെടീവ് ആയ ഒരു കൂട്ടം വേറെ ഉണ്ടോ എന്ന് തന്നെ ഇടയ്ക്കു തോന്നും. അത് ചളു ആയാല്‍ പോലും. മലയാളിയുടെ സ്ഥായീഭാവം ആക്ഷേപഹാസ്യം ആണെന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചു. എന്തിനെയും – അത് മതമായാലും, രാഷ്ട്രീയമായാലും. അമ്മയെ തല്ലിയാലും രണ്ടു പക്ഷം എന്ന പോലെ എന്തിനും രണ്ടു പക്ഷത്തു നിന്നും വാദിക്കുന്ന, തുറന്ന മനസ്സും സങ്കുചിത മനസ്സും ഒരേ പോലെ കൊണ്ട് പോകുന്ന ഒരു കൂട്ടം ആള്‍ക്കാര്‍. ഭൂമിയുടെ ഏതു കോണിലും എന്നും നടക്കുന്ന എല്ലാ കാര്യത്തിലും അഭിപ്രായമുള്ളവര്‍. അപ്പൊ എഴുത്തിനു പഞ്ഞം ഉണ്ടാവരുതല്ലോ. അങ്ങനെ വായിക്കാന്‍ ഒരുപാട് ചോയ്സ് ആയി. മലയാളികളില്‍ ഞാന്‍ കാണുന്ന IT ആള്‍ക്കാരും, NRIസും അല്ലാതെ, പയ്യന്നൂരിലും, കേരളവര്‍മ്മയിലും, മഹാരാജാസിലും ഒക്കെ നിന്നുള്ള, കുറെ പച്ച മനുഷ്യരും ഉണ്ട് എന്നത് ഒരു കണ്ടുപിടിത്തം തന്നെ ആയിരുന്നു എനിക്ക്. ഇപ്പൊ ഞാന്‍ ഈ കേരളത്തില്‍ പോലും ഒരു പൊട്ടക്കിണറ്റില്‍ കിടക്കുന്ന തവളയെ പോലെ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. അതോ വായിക്കാന്‍ കൊള്ളാവുന്നതെല്ലാം ഇംഗ്ലീഷില്‍ ആണെന്ന് വിചാരിച്ച് ഞാന്‍ എന്റെ ചുറ്റും ഉള്ളവരെ താഴ്ത്തി കണ്ടതാണോ.

അങ്ങനെ ചിലതൊക്കെ വായിച്ച്, ചിലരുടെ പ്രതിഭയില്‍ അത്ഭുദം തോന്നി, പിന്നെയും മലയാളത്തില്‍ ഒന്ന് എഴുതി നോക്കിയാലോ എന്ന് തോന്നി. മലയാളം ഫോണ്ടും ഓണ്‍ലൈന്‍ എഴുത്തിന്റെ ടൂള്‍സും പരിചിതമായതും ഈ അടുത്താണ്. അങ്ങനെ, ആരും വായിക്കാനല്ലെങ്കിലും, മനസ്സമാധാനത്തിനായി എഴുതുന്ന ഞാന്‍, മലയാളത്തിലും ഒരു കൈ നോക്കുന്നു. 

തമാശ

ഒരാളോട് തമാശ പറഞ്ഞു ഉള്ളു തുറന്ന് ചിരിക്കാറാവുമ്പോ അയാളുടെ frequency യില്‍ എത്തി എന്നാ അര്‍ത്ഥം. ഉണ്ടാക്കി ചിരിക്കാനുള്ള തരം സോഷ്യല്‍ തമാശ അല്ല, നാച്ചുറല്‍ ആയി വരുന്ന തരം തമാശ. എന്നെ പോലെ ഉള്ള ഒരു introvert ഇന് ഒരു തമാശ പറയണമെങ്കില്‍ അത് കേള്‍ക്കുന്ന ആള്‍ ആസ്വദിക്കും എന്ന് ബോധ്യം വരണം. ആരോടും, ഏത് അവസരത്തിലും natural ആയി തമാശ പറയാന്‍ പറ്റുന്ന ആള്‍ക്കാരെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്, അസൂയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്, അത് ഒരു കഴിവാണ്. പക്ഷെ എനിക്ക് ഒരു പുതിയ ആളോട് ആ stage വരെ എത്തണമെങ്കില്‍ കുറെ സമയം എടുക്കും. അത്രേം patience പലര്‍ക്കും ഉണ്ടായി എന്ന് വരില്ല, അപ്പൊ സ്വാഭാവികമായിട്ടും friends സര്‍ക്കിള്‍ കുറവും ആയിരിക്കും.

ഇത്രേം പറയാന്‍ കാരണം, ഒരാളുടെ കൂടെ ഇപ്പൊ ഒരു മൂന്ന് ആഴ്ചയായി ജോലി ചെയ്യുന്നു. വളരെ reserved ആയ ഒരാള്‍. ചലപില എന്ന് ബാക്കി ആള്‍ക്കാര്‍ സംസാരിക്കുമ്പോഴും വലിയ ഭാവ വ്യത്യാസം ഒന്നും ഇല്ലാതെ ഇരിക്കും. ഒരു ദിവസം പൊടുന്നനെ, ഒരു തമാശ പറഞ്ഞു അദ്ദേഹം. എല്ലാരും ചിരിച്ചു മണ്ണ് കപ്പി. one line jokes ഇല്‍ പുള്ളി ഒരു ഉസ്താദ് ആണ്. പിന്നെ ഇടയ്ക്കിടെ, ദിവസത്തില്‍ ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവശ്യം, ഇത് പോലെ ഒരെണ്ണം പൊട്ടിക്കും. അദ്ദേഹം ആ ലക്ഷ്മണരേഖ ക്രോസ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു – അതോ നമ്മള്‍ അയാളുടെ frequency match ചെയ്തതാണോ. ഇങ്ങനെ എത്രയോ പേര്‍, ആ സമയത്തിന്റെ minimum criteria എത്താത്തതിനാല്‍ അടുക്കാതെ പോയിരിക്കുന്നു.

പിന്നെ തമാശ നില്‍ക്കുമ്പോഴോ? ഒരാളോട് തമാശ പറയാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ ആകുമ്പോഴോ – അതിനെക്കാള്‍ താഴോട്ടു ഒരു relationship ഇന് പോകാനും പറ്റില്ലായിരിക്കും, അപ്പോഴേക്കും അത് ഒരു relationship അല്ലാതായിട്ടുണ്ടാവും. It would be a sad state then. 

football

I don’t like Chelsea much – Russian billionaire’s money, boring play, don’t like the attitude.

I like Liverpool – it was the club of Owen, Gerrard and Suarez. I remember the way they won the Champions League years back, that is what makes someone follow sports. And their anthem of “You will never walk alone”.

I follow Barcelona – due to Ronaldinho, Pep Guardiola earlier, Messi, Macherano, Xavi, Iniesta.. and where Suarez is now. Also since they have close knit players who are loyal to the club for long, from youth academy days.

I don’t like Real Madrid – in spite of Zidane having played there. Too much money, greedy for quick results, no loyalty.

I root for Manchester United – due to Alex Ferguson, Paul Scholes, Ryan Giggs, Roy Keane, Nistelrooy, Wayne Rooney. Loyalty, passion, grit maybe the other reasons.

I don’t like Manchester City – in spite of talents. Same as Real Madrid – money can’t buy results always.

I want England to win when they play – due to Owen, Gerrard, Giggs, Rooney and others. Even if they are under achievers..

I don’t like Germany though, in spite of the talent. Can’t put my finger on the reasons quite clearly, but it has to be the attitude.. I generally don’t like cocky and talented lot – even if few argue that they are entitled to it.

I follow Uruguay – due to Suarez and their fighting spirit. They feel entire world is conspiring against them and they have to fight the world to win.

I don’t like Chile – in spite of the talent of Sanchez, Vargas, Bravo. Single reason – episode of Jara abusing Cavani to get him send off and eventually beating Uruguay. That is crooked, shows the attitude.

I don’t like Italy – single reason again. Getting Zidane sent off in World Cup final after enraging him with comments on his sister. The image of Zidane walking past the trophy will always make me want Italy lose their matches.

I root for Argentina – Maradona, Riquelme, Tevez, Messi, Macherano. Maxi Rodriguez’s extra time goal in a world cup, their 26 pass goal.

I like Suarez – talent and his story. In spite of his flawed character, people like him needs second chance. They are fighting their circumstances, all the forces that want him to fail. I read that he may be feeling that people who try to take the ball away from him are denying him his life itself and he reacts.

I don’t like Christiano Ronaldo – biggest reason – arguing for Rooney (his clubmate in ManU at the time) to be sent off in a world cup match and winking after accomplishing it. Shows the attitude. Too worried about proving himself, too much of showmanship, feels like he truly doesn’t care for his team, think people are beneath him. I can watch him play, he is talented, but won’t feel sad if Portugal or Real Madrid loses.

Finally, I like Messi – genius level talent, attitude, passion. He seems to be playing for fun still, in spite of huge pressure. It felt bad when he lost the penalty. I switched off the TV when the last Chile penalty went in. Hope he comes back one more time. 

giving

“This is what you shall do;

Love the earth and sun and the animals,

despise riches,

give alms to every one that asks,

stand up for the stupid and crazy,

devote your income and labor to others,

hate tyrants,

argue not concerning God,

have patience and indulgence toward the people,

take off your hat to nothing known or unknown or to any man or number of men,

go freely with powerful uneducated persons and with the young and with the mothers of families,

read these leaves in the open air every season of every year of your life,

re-examine all you have been told at school or church or in any book,

dismiss whatever insults your own soul,

and your very flesh shall be a great poem and have the richest fluency not only in its words but in the silent lines of its lips and face and between the lashes of your eyes and in every motion and joint of your body.”

-       Walt Whitman

പഴവങ്ങാടിയിലെ തിരക്കുള്ള ഒരു റോഡിന്‍റെ സൈഡിൽ തൽകാലത്തേക്കു പാർക്ക് ചെയ്തു കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. ചക്കി സീറ്റ്‌ ബെല്‍റ്റ്‌ ഒക്കെ ഊരി മുട്ട് കുത്തി എന്‍റെ നേര്‍ക്കിരുന്നു എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു. ഒരു വയസ്സായ ആൾ ആ സൈഡിലെ ജനലിൽ മുട്ടി എന്തെങ്കിലും തരണം ഏന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു.  സാധാരണ പോലെ ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു വിട്ടു. മഴ ചെറുതായി പെയ്യുന്നുണ്ട്, രാവിലെ മുതലേ. അയാള്‍ ആ മഴയത്തു അത് വഴി പോകുന്ന എല്ലാരോടും ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. നടക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്, കൈ വിറക്കുന്നുമുണ്ട്. കുടിയന്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. മിക്കവരും അയാള്‍ക്ക്‌ കാശു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്, പ്രത്യേകിച്ചും സ്ത്രീകള്‍. അതില്‍ ഒരു സ്ത്രീ അങ്ങേരോട് കാര്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നതു കണ്ടു. അങ്ങേര് വളരെ കാര്യമായി ഉത്തരവും പറയുന്നു.

അയാള്‍ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു പിന്നെയും ജനലില്‍ തട്ടി. ഞാന്‍ ജനല്‍ തുറന്ന് ഒരു പിടി നാണയം എടുത്തു കൊടുത്തു.

“എന്തിനാ അച്ഛ അങ്ങേര്‍ക്കു കാശു കൊടുത്തത്?”

“ഇനി മുതല്‍ ചോദിക്കുന്ന എല്ലാര്‍ക്കും കൊടുക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.”

“എന്നാല്‍ പിന്നെ ആദ്യം ചോദിച്ചപ്പോ കൊടുക്കാത്തതെന്താ?”

“ഓര്‍ത്തില്ല, അങ്ങനെ തീരുന്മാനിച്ച കാര്യം.”

“ഒരു പത്തിരുപതു coins കൊടുത്തു കാണും.”

“ഇല്ല, അത്രയും ഇല്ല”

music for the lonely

“Aap kidhar ho” I took a sip of hot ginger lemon tea, black, from Chai Point

“Mein Gate 11 ke bahar, Chai Point ke pas hoon”

“Mein bhi idhar hoon”

I was watching the backs of cab drivers standing, to see which one with mobile phone will turn. One turned and I raised my hand. He showed the hand written placard with my name that he was holding. I hadn’t seen that even though I had looked through all of them on the way out. But then I didn’t try to call immediately, had to buy a tea first. Chai Point tea is good, though MDP’s black and lemon tea has replaced it as favorite recently.

He didn’t like it that I had passed in front of him. He might have written out the placard, that didn’t come to use.

“Mein ne dekha nahin tha” I tried to apologize, he didn’t acknowledge. I now walk faster – to start quickly, to beat peak traffic of Bangalore. He didn’t hurry up though, was trailing behind me. I was irritated a bit about this slow pace. He was a tall fellow, heavily built. Had a beard, somewhat like French, hanging little longer from the chin. It may have been dyed black, the way you sense it without thinking about it – somehow the age and the blackness of the hair throws up an incongruity. On that count, I am greying, in my moustache and beard also now. But then I had started greying from age 16 onwards.

“Aap is ke us par wait keejiye, mein gadi leke aata hoon” He went to take the car from parking and I walked to end of the walkway.

I looked at the SMS to check car number, saw that his name is Nazir. Nazir pulled up the car and I got in the back. I have been in two minds whether to get in the front passenger seat. I didn’t want to feel like chauffeur driven. But sometimes they keep their papers, mobile chargers, folders in the front passenger seat – expecting no one will enter there. So made my peace to stick to getting in the back always.

He had an FM channel going, kept changing it. Bangalore has FM channels in Hindi. In one channel, a prank call program was going on. They were calling someone sitting in the loo, again and again to ask him some silly question. Nazir was smiling.

One guy in motorcycle crossed from right to left, Nazir had to break hard – he honked, called out to that guy. “Paagal. Dekha wo kya kiya”

“Aap Chennai se hai?” I must truly look like a chennaite, get this question often.

“Nahin. Kerala se hoon. Trivandrum” I was giving short answers. Never asking a question. It doesn’t occur to me, often until much later, that I should ask a question as well, that is how the social conversations go, especially with strangers.

He got tired of ads in FM channel and had put on one of his CDs. Hindi songs, some I hadn’t heard before. But it was refreshing. I was thinking that they don’t make songs with such good lyrics any more, singing with full voice, instrumental music even though typical, but not synthetic.

“Barish hain Kerala mein?”

“Haan. Jor se. Monsoon shuroo huva na” I saw from the plane that the landscape of Bangalore is also greener, hard land is clear brown, puddles of yellow muddy water in numerous quarries from which they scraped up rocks to build up the city.

One after the other similar songs were playing.

“Yeh saare ek film ke hai?” first question from me.

“Nahin. Alag alag hai.” It got him talking.

“Mujhe yeh purane gane bahut pasand hai. Drive karte vakt to, yeh gane hi ek vajah hai. Mein to yeh gaane kayi baar suna hoga.” Music helps to keep the sanity. Driving for hours and hours, taking strangers from one place to another everyday – it is not easy. I go to one barber for last few years – he has AIR Malayalam channel always on, hums along with even obscure songs, must have an encyclopedic memory by now.

“Aap ache hindi bolte ho. Wo kaise”

“Mere pitaji Hindi teacher hain, un se seekha tha” I am happy that someone thought I speak good Hindi. Actually I don’t. I haven’t spoken much. But my father will be happy to hear.

“Aap kidhar se ho?” My second. You have to ask me a lot of questions first and give me a complement to get me talking.

“Mein idhar se hi hoon.”

“North mein tha kabhi?”

“Nahin Idhar udhar ghoomta rahta hoon. Char panch bhashayen bol sakta hoon”

He talked about how Bangalore is becoming too congested, roads that can accommodate 15 lakh cars plying 80 lakh today, how in next 5 years city will be impossible to live in, people’s lives spent in commute. In between good songs, appreciating Rafee sahib, how he went to hear Lataji last year and her voice still the same, Anuradha Paudwal’s songs etc.

In office that day, some of the team members were complaining that Ola and Uber drivers are making it big, more than folks in IT, how we are underpaid, how they can afford expensive schools which we can’t think of etc.

He drove me back to airport in the evening also. 4 ½ hrs of good music for me, but for him it would have been 8-9 hours of drive back and forth from airport twice that day.

Some of the songs from that day – he had commentary for some..

“Tujhse Bichad Ke Zinda Hain, Jaan Bahot Sharminda Hain” – “har gane me ek poori story hai. Aaj ke gane me kya hai – sirf dance karne keliye hai”

“O Priya Priya Kyun Bhula Diya”

“Ja mujhe na ab yaad aa, mujhe bhool dene de”

“Meri Kismat Mein Tu Nahi Shayad”

“Nazar Aati Nahi Manzil”

“Teri Galiyon Mein Na Rakhenge Kadam, Aaj Ke Baad”

“Aaya Re Khilone Wala” - “mere sasur ko 6 betiyan hain, jab woh is gane sunte ho to milkar rone lagte hai.”

“Khilona jaan kar tum to mera dil tod jaate ho”

“Kuch Log Mohabbat Karke Ho Jate Hain Barbad”

“khuda bhi aasman se jab jameen par dekhta hoga”

“Kah do koi na kare yahaan pyaar, is mein kushiyaan hain kam beshumaar hain gam”

“Kya Hua Tera Vaada.. Bhulega dil jis din tumhe ,Wo din zindagi ka aakhri din hoga.”

“Mitwa Bhool Na Jana”

critical thinking

I was reading this article by Chelsea Manning about six years in prison (for leaking classified US army information to wikileaks). One interesting quote from the article -

And through it all, one thing has remained clear: It is important to read everything. To absorb everything. Act as your own filter for information. Search for your own answers to questions. If we rely on others to digest information for us, than we can’t say that we truly understand why we have done what we’ve done and where we will be going. We cannot, and will not, understand the world looking at information filtered through one lens.

These days information is spread through the masses through facebook and whatsapp. I feel the most recent election in Kerala was the first where Social Media would have played such a big role – there was a news that 71 constituencies out of 140 would have significant influence due to social media (even this needs fact check). Everything someone said or did during campaign or in the past was discussed at length. Every issue has two or more sides of arguments taken up by armies of social media activists. One example was the “Somalia” comment made by PM Modi. Opposition used it immediately to attack – comparing a progressive state like Kerala to Somalia, stats of Kerala Human Development Index to Gujarat, trolls which went viral. #PoMoneModi was trending in Twitter and it became national news. No one checked what he actually said (comparing child mortality rate of Kerala adivasis in Attapadi to Somalia). In post election analysis, NDA was counting this as a failure to counteract swiftly. They came back with data points – that LDF leaders had said the same thing two years before, actual state of affairs in tribal communities etc. But it was too late, damage was done. I am not justifying whether he was right or wrong, but this is a data point – one example of how information is consumed now - through memes/trolls. It is quick, takes 2 seconds, enough to make an opinion. No need to read in depth articles exploring different sides of the issue or listening to an entire speech than the sound bites taken out of context. It has come to a point where even detailed articles are summarizing the points in a meme as a lead to get people to click.

Another recent read was a book review of How to lie with statistics. A quote from that -  

He argues that just five simple questions can be used as litmus test.

The questions are

1.      Who says so?

2.      How does he know?

3.      What’s missing?

4.      Did somebody change the subject?

5.      Does it make sense?

I think these questions are applicable beyond stats. We need to apply them for any kind of news or analysis that we read these days.

Recently after two years of NDA govt, there were slew of articles giving stats on everything ranging from GDP growth, number of bank accounts created, LPG subsidies, highway miles created – all saying there is progress. At the same time, many of these same numbers are taken out of context – things have been either consistent or better in the past. In GDP case, it seems the method of calculation itself changed and comparison is with something which is not calculated using same method – then it is random number comparison. It doesn’t necessarily prove the point that things have become better. It is said that the lies travel faster and truth has to catch up. Many of these numbers can be fact checked with sources online. But who would bother to search for it?

Social Psychology and Behavioral Science is used effectively by marketers and campaign managers. Campaigns are being managed more professionally – we hear about PR/marketing and ad agencies, ex-IIT/ex-IIM, US-returnees etc involved in campaign management. It is not bad – more educated folks getting involved in political process, helping to shape the future. But it is also dangerous to try with a population who may not know that their opinion is being formed by a marketing team.

Exaggerations and choosing data and facts conveniently/selectively have become a serious problem. Emotion can trump facts. Only way out is to read much more than facebook posts and whatsapp images, listen to opinions of those who disagree with your line of thought also and make up your mind yourselves.

Top 5 Motivational Reads

Happened to re-read a good article in the morning. I had started bookmarking stuff (music, essays, books, movies etc) as Top 10 favorites. Not yet 10, but below are currently Top 5 essays/transcripts of speeches tagged as motivational. Need this for a rainy day (or the hottest day like this), when the energy is dipping, for a bit more juice to go on..

 

1.      SOME THOUGHTS ON THE REAL WORLD BY ONE WHO GLIMPSED IT AND FLED – even though Scott Adams warns sometimes of listening to cartoonists for life advice, Bill Watterson is a genius and Calvin&Hobbes is a favorite. Maybe cartoonists cut through the BS, making fun of irrelevant so much that they know what is truly good. There is also some allure to people who refuse to go with the flow, refuse to succumb to commercial interests over artistic freedom (like J.D. Salinger).

2.    You and Your Research – Richard Hamming – his talk is in Youtube as well. Even though the talk is about research, the insights are general.

3.    Steve Job’s Standford Commencement speech – connecting the dots looking back / stay hungry, stay foolish

4.    Personal Renewal – John Gardner – good to go through once in a while to shake up from the comfort zone

5.     Building a culture and handing it off – due to some reason, resonated with points in this. 

ഹമാം പുളി

പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത ഒരു വൈകുന്നേരം. കുസൃതി ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു സ്റ്റോക്ക്‌ തീര്ന്നു. Dumb charades കളിച്ചു മടുത്തു. ചക്കി അമ്മൂമ്മയോട് എന്തേലും പഴയ കാര്യം പറയാൻ പറഞ്ഞു. അമ്മൂമ്മക്ക് ആദ്യം മടി. എല്ലാം പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞത് ആണത്രേ. ഈ ഇടയ്ക്കു നടന്ന എന്തോ ഒന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങി. "81 വയസ്സിലതു പോരാ, പഴയതു വേണം" എന്നായി. 5-6 വയസ്സ് വരെ നടന്നത് ഒന്നും ഓർമ ഇല്ല എന്ന് അമ്മൂമ്മ. ഇവിടെ 5-6 ദിവസത്തിന് മുൻപ് നടന്നത് ഓർമ ഇല്ല അപ്പോഴാ. എന്നാൽ പിന്നെ ആറര വയസ്സിലെ വിശേഷം ആയിക്കോട്ടേ എന്നായി ഞങ്ങൾ.

അമ്മൂമ്മ തുടങ്ങി. "ആ പ്രായത്തിൽ എന്റെ അച്ഛന് മങ്കൊമ്പിൽ ആയിരുന്നു ജോലി..".
ഞാൻ - "അതെന്താ പ്ലാക്കൊമ്പ് ഇല്ലായിരുന്നോ ". ചളു അടിക്കാനുള്ള ഒരു ശ്രമം.
ചക്കി ഉടനെ - "Pause, Pause.." ഒരു marker എടുത്ത് board ഇൽ പോയി എഴുതി ഇട്ടു - "He is trying to win 1st prize for Comedy" ചളു അടിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചത് ഞാൻ ആണെന്നും അതിനു എനിക്ക് ഗുരു ദക്ഷിണ പോലും തന്നിട്ടില്ല എന്നു പരാതി പറഞ്ഞിതിനുള്ള reaction.

"ഒരു ആറിൻറെ അപ്പുറത്തായിരുന്നു സ്കൂൾ. ഒരു തോണിയിൽ കയറി വേണം പോകാൻ. പെരിയാർ ആയിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു അത്"
ഭാരതപുഴ ആണോ എന്ന് ഞാൻ ഒന്ന് ചോദിച്ചു, ചുമ്മാ.
"ഏയ്, അതങ്ങ് വടക്കല്ലെ" എന്ന് അമ്മൂമ്മ. അതെങ്ങനാ, തെക്കേതാ വടക്കേതാ എന്നറിയാത്ത നമ്മളോടാ കളി. ഭാരതപുഴ കേരളത്തിലേ അല്ല എന്നായി ചക്കി.

"മഴ പെയ്യുമ്പോ അവിടെല്ലാം അങ്ങ് വെള്ളം നിറയും. തോണി ഇല്ലാതെ എങ്ങോട്ടും പോകാൻ പറ്റില്ല. മഴയത്തു അങ്ങ് മലയിൽ നിന്ന് ഒടിഞ്ഞ മരങ്ങളും കമ്പുകളും ഒക്കെ ഇങ്ങു ഒഴുകി വരും. കൂടെ ചത്ത മൃഗങ്ങളും. ആ വെള്ളമാ എല്ലാവരും കുടിക്കാനും ഒക്കെ ഉപയോഗിക്കുന്നത്. ഒരു ദിവസം സ്കൂളിൽ ഉച്ചക്ക് കഴിച്ചിട്ട് എല്ലാവരും കൂടെ ആ ആറിൽ നിന്ന് വെള്ളം കുടിക്കുകയായിരുന്നു. അതിനു അടുത്തു പൊട്ടക്കൊട്ട എന്ന് പറഞ്ഞു പട്ടന്മാരു താമസിക്കുന്ന കുറെ വീടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. പേര് കേട്ട ഒരു കൂട്ടരാ. എന്റെ അച്ഛൻ അതിലെ ഒരാളുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാള് വിളിച്ചു കാണിച്ചു കൊടുത്തു അച്ഛനെ. ദേ അത് നിങ്ങളുടെ മോളല്ലെ. ഇനി മേലിൽ വെള്ളം വേണമെങ്കിൽ ഇവിടെ വന്നു ചോദിയ്ക്കാൻ പറയണം എന്ന് പറഞ്ഞു വിട്ടു. അതിനു ഞാൻ വഴക്ക് കേട്ടു."

"അന്ന് ഞാൻ അധികം ഒന്നും സംസാരിക്കാറില്ലായിരുന്നു. തൊട്ടാവാടി എന്നായിരുന്നു എന്നെ പിള്ളേര് വിളിച്ചിരുന്നത്."
"പിന്നെ എന്നാ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയത്?" - അങ്ങനെ അങ്ങ് വിടാൻ പറ്റുമോ.
"ഒന്നും സംസാരിക്കാറേ ഇല്ലാത്ത ഒരാള്" - ചക്കി.
"നിന്റെ വലിയ വായിലെ സംസാരം ഒന്ന് നിർത്തിക്കാനാ പാട്". ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേരേ.

"അന്ന് എനിക്ക് ഒരു കൂട്ടുകാരി ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ദിര എന്നായിരുന്നു പേര്. ഒരു ഡോക്ടരുടെ മോളാ. സ്കൂളിൽ ഒരു പുളി മരം ഉണ്ടായിരുന്നു, നിറയെ പുളി പിടിച്ചു നിക്കും അതില്, താഴെയും വീണു കിടക്കും. ഇന്ദിര ആ പുളി പെറുക്കി എടുക്കും തിന്നാൻ. ഹമാം എന്ന് പറയുന്ന സോപ്പ് മൂന്നെണ്ണം വാങ്ങിക്കുമ്പോ ഒരു പെട്ടി കിട്ടും. അവൾ അതിൽ പെൻസിൽ ഒക്കെ ഇട്ടു കൊണ്ട് വരും. ഒരു ദിവസം അവൾ അതിൽ പുളി ശേഖരിച്ചു വച്ചു. ക്ലാസ്സിൽ ആരോ തട്ടി ആ പെട്ടി താഴെ വീണു, എല്ലാവരും കണ്ടു അതിൽ എന്താന്ന്. അന്ന് മുതൽ അവളെ "ഹമാം പുളി" എന്നാ വിളിക്കുന്നത്."

അങ്ങനെ പോയി കഥകൾ. സ്കൂളിലെ ഓട്ട മത്സരത്തിൽ ലാസ്റ്റ് വന്നതും, ഹിന്ദി സാർ വളരെ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു കണ്ടപ്പോഴും ഒര്ത്തതും ഒക്കെ.. കഴിക്കാൻ നേരം ആകുന്നതു വരെ. 

Recent reads

Recent reads

-         Unsolicited Advice for My Three Sons, In No Particular Order – enjoyed this article. Starting from lactating cow that need to be pumped about swelling up with advice.

I never begin conversation with strangers, I have to search hard in my memory when I did that last, if at all. Maybe need to do that more often.

Green tea – I remember the horrible taste still and never mastered it, didn’t try it enough though. Same with many other habits that I tried to form, even though I know the theory very well. Good reminder there.

Think for oneself – infact, I always use 2 mins in microwave to make a black tea. Other day made a tea 5 mins before I was supposed to go somewhere, drank it and burnt my tongue – this was a reminder to say that 2 mins is not a rule, could have been 1.5 mins.

Negotiations – big need in life, poorly practiced. “You win not when you get the best price, but when you do so while building a strong relationship.” – absolutely true. I have seen a master negotiator who first build relationship and even after a tough deal, maintain that relationship. Admirable. Both parties should win, but I usually approach it as the other guy is out to get me.

Final one is the big truth. I read one article where someone said they decided not to have kids. But seriously they would miss a whole chapter or volume of life. Only baby I have ever played with is my own. Like not talking to strangers rule, I can’t talk to a baby (even though a baby can’t talk or judge, I treat it just the same as a stranger). I have always envied the natural guys who have the knack to play with a baby spontaneously and I never could imagine myself as a father. But I adored mine – the memories, the cuteness, little fingers, button eyes, soft cheeks, the love you feel and the love you get, the whole experience is indescribable. There is a condition when heart swells up with a flood of love, which is something you get to experience. Absolutely recommend that advice.

-         A protocol for Dying –

I like to stay away from things like “Last Lecture” since while it may be inspiring, but it is sad. This one is a similar article, but short one. Coincidentally, this article also talks about talking to strangers.

Another major one is Euthanasia. “And everyone needs to learn what it means to die. It is a core part of being a full human, the embrace of one's mortality. We fight to live, of course. And when it's over, we embrace the end.”. In Belgium it is legal. It is a very tricky point to even discuss – about ending one’s life by choice than wither way in ill health, being burden to everyone and wasting money in futile medical treatments. When Healthcare reform was being talked about in US (Obamacare), there was a huge outcry about doctor’s discussing end of life – Republican’s used it as saying “Granny killer”. It was not even about euthanasia, but on what medical options are available and chances of it extending life. I also listened to a podcast in Radiolab where a doctor was talking about his end of life instructions – don’t put him in ventilator because there is no use other than to put someone in vegetative state for some more time, which other treatments in common lingo which actually doesn’t have that much effectiveness as such. It is not defeatism, but when the fight it over, we need to let it go. When there is no quality of life to be had, let it end.

-         Wipro initiates move to do away with excess layers of managers and executives

Inevitable changes, we are not too far away in implementing the same.

-         Uncertain - How we deal with ambiguity is crucial to our success

“When we’re faced with stressful choices at times of uncertainty, we need to remind ourselves to be open to new experiences and embrace the pain; it won’t last, and many others have seen past it.” Dealing with ambiguity is such a big skill that is needed in today’s environment. I know the theory here, but still gets stressed out and lash out once in a while to get out from the fog, but this is something to think more about.

Similar to an advice I got from a friend when we had the baby, to not get stressed out when small things happen (baby doesn’t gurgle, less time for sleep, fights on chores, cleaning), that it is not the first time and you are not unique – this has happened millions of times and people were okay at the end, so just go on with the flow. He just gave this unsolicited advice on the call to say congrats, but it was prescient. 

naivety

This...

Most human heartbreak stems from this half-arrogant, half-naïve tendency of ours to believe that we can change the course of events and the feelings of others by bending, twisting, and exerting ourselves a little bit more, as if the entirety of their free will was a function of our own actions.

recent reads

Got to finish a saved reading list, one of many. We got an old easy chair and saved couple of such old but gold furniture which is crowding up our balcony. When it is windy, even in this hellish heat, I could sit there for hours. Especially if there is tea - I am experimenting lot more with tea now – lemon, ginger, green, masala, with spices, honey and pepper – not all at once, but trying the combinations.

Few of the recent reads:-

-          Inside Mark Zuckerberg's Bold Plan For The Future Of Facebook:- it is interesting to see what they are doing with Artificial Intelligence, Virtual Reality / Augmented Reality, Connectivity using drones. Such articles always gives me a pang of guilt too that being part of a technology company (services though, which is a big difference), we are doing almost nothing original whereas likes of Facebook are leading Artificial Intelligence revolution. I access FB very rarely now and not active on any social media platform much, it being a time sink as well as source of unhappiness. But it will be interesting if FB improves over time to deliver valid information to even likes of me.

-          Love of Life: Albert Camus on Happiness, Despair, the Art of Awareness, and Why We Travel:- Brain Pickings is like a highly concentrated nectar of good things. She is reading so much and extracting the best for the world and such wisdom is hard to digest at times, without going through the whole experience and context leading to such wisdom. Nevertheless, it is always good food for thought. This one, mostly caught my attention due to the observation on travel – I had wondered why does it feel like our eyes are seeing more when we travel, how will it feel to see my own city through an eyes of a stranger, why does small things take on philosophical meaning when we travel compared to our familiar surroundings. Good insight for those questions from here.

-          90:9:1 – the odd ratio that technology keeps creating:- interesting to see one player dominating the field. Is it that people are lazy to try out, afraid of failure – on both sides, from creators and consumers perspective.

-          We're Not as Open-Minded As We Think We Are:- we know it, but good to keep ourselves reminded of this. I feel it is especially true in current times when people make up their mind based on 2 minute videos in social media, shared memes in whatsapp, than sit down and read a long article, listen to a whole speech or interview than react violently about an incident based on third hand information. Good example was the JNU incident recently. Few would have actually listened to Kanhaiya Kumar’s speeches, understood where they are coming from, before reacting to it with definitive statements. I could still be closed minded about it since I am naturally left leaning – I came to that realization that I am left leaning (not that I support any party, none are good enough now) since I saw that few of my good friends are natural righties – for them, nothing could convince to move towards even center. More about it later sometime..

-          Intelligent. Modest. Soft-Spoken. Philosophical:- a good speech, a good person.

-          We Do Not Dream:- story of Leicester football club, which is at the verge of winning English Premier League. Once in a lifetime kind of event, 5000 – 1 odds, true sports fairytale which is seen in few movies. I am more interested in how they pulled it off, how does it happen that someone obscure like that comes up and delivers an extraordinary performance. This one is not one off victory since they are winning after fighting an entire season. Such underdog stories gives the masses hope that winning is possible, even against the rich and famous. Manchester City, Manchester United, Arsenal, Liverpool, Chelsea – all are still there with their stars. How did they build such a team, inspire them to come together, win game after game – entire world is beating on their doors now to know that secret.

Veg Biryani

Made Veg Biryani today, following recipe from here. I prefer to pickup recipes from blogs than professional sites, just thinking that blogs are real experiences of real people cooking for themselves. Hope to get some real tips.

After making it this time, I wanted to note down some things I did differently to remember later, but then writing a recipe is a big job, so just doing ditto to original recipe and adding on a few observations as a note to self.

-          2 tumbler rice is usually enough for a family, with some leftover too. Then the proportion becomes 3 potatoes, 3 or 4 tomatoes (I like more tomato in anything, but then it is just me), 1 capsicum, 3-4 carrots, 10-12 beans, 3 onions, quarter cup green peas, 2 green chilies (more spicy), few curry leaves, ginger garlic paste. I got tired of taking part of the Gobi and it gets so messy to cleanup, so replaced it with capsicum. Tried Brinjal as add on once.

-          Wash the rice at the very beginning and soak. That way by the time the vegetables are ready, rice is soaked well.

-          Talking about time, I don’t know how these folks finish cooking in 40 mins. For me, start to finish, including washing up dishes, takes nearly 2 hours. I am extra slow, getting the vegetables to an even size and shape, doing one thing at a time, but still.

-          Spices – good for the smell and garnishing, but family hate it when they bite on a clove or cardamom by mistake, so started avoiding it altogether.  When I get more adventurous, started adding some cashews. Need to try out adding mint and coriander leaves.

-          Pressure cooker method had higher chances of success, in terms of getting the biryani with right amount of consistency. But it tastes less like biryani and more like pulao. Tried cooking in the pot once, but didn’t really get that much of a difference. More experimentation to do to get it right.